Dat beloof ik

De eerste 100 bladzijden waren een worsteling het verhaal pakte me niet.
Wilde het boek opzij leggen maar gaf het nog een kans en opeens was daar de klik en heb het boek in 1 ruk uitgelezen.
Het is een boek met veel zware problematiek als je het leven van M de hoofdrolspeelster in het boek volgt maar wel prachtig omschreven en een eyeopener ben blij dat ik de tijd heb genomen om het boek nog een kans te geven.
Heb nu haar debuut album besteld ben echt fan geworden van deze schrijfster en hoop dat dit boek ook zo mooi is.
En zoals ik in de titel van deze review heb verteld neem de tijd want dat verdient dit boek.
Maar dat is mijn persoonlijke mening want elke lezer is weer anders met zijn eigen mening.

Geschreven bij Dat beloof ik

Heb het boek moeilijk kunnen wegleggen. De schrijfstijl is fantastisch. Ik werd meegenomen in het verhaal en het liet me niet meer los. Het gruwelijke leven en de vicieuze cirkel van ellende waar een kind uit een dergelijk gezin mee te maken krijgt. Helaas de realiteit van velen. Heb met momenten vol afschuw gelezen, maar goed en gedetailleerd beschreven. Wat mij betreft een aanrader.

Helaas pakt het boek me niet. Ik houd nog even vol maar ik ben al op de helft. Dat had ik niet verwacht. Het is zo somber en triest dat het gewoon afstoot. En drama met ouders duurt te lang en is te vaag of zo. Ook logren bij oma is niet goed beschreven en kort. Dus, ik had er meer van verwacht..

Geschreven bij Dat beloof ik

In de vorm van een soort stream of consciousness/experiences krijgt de lezer de belevenissen voorgeschoteld uit een levensjaar van hoofdpersoontje M van 12, een KOPP-kind en overlever van de bovenste plank. Het enige kader is de eerste bladzijde met wat feitelijke informatie en de vier delen van de seizoenen. Bij Winter weet je dat je op de helft bent.

Wat het meisje overkomt en ervaart, is veel ziekgeestigheid, gewelddadigheid, liefdeloosheid, ondervoeding, valse ouderlijke levensinformatie met ondermijnende verwijten, geestelijke, fysieke en seksuele mishandeling, ernstig gepest op school en onbegrip alom. Kortom, te veel om op te noemen en gruwelijk. De vader en moeder gedragen zich beiden als egoïstische, resp. gewelddadige en onbetrouwbare monsters. Net als Forrest Gump is wat M het allerbeste kan, rennen voor haar leven.

Maar, als lezer leefde ik niet meer mee, haakte ik af, werd ik ongeduldig (waar gaat dit naartoe?), ging ik steeds oppervlakkiger lezen, en voelde me als lezer overvraagd. Waarom zou je nog verder willen lezen? Je weet het nu wel. Ik heb het uitgelezen (anders is een review onterecht), maar vind dit geen roman meer. Te eendimensionaal.

Alles zit erin om het hulpverlenings- en rechtssysteem te laten begrijpen hoe zo'n jeugd werkt, waarom KOPP-kinderen als M – overladen met transgenerationeel leed en geïndoctrineerd als ze zijn – niemand meer vertrouwen. Maar, wat moet je er als romanlezer mee? Het dapper vinden dat het meisje niet zo'n monster lijkt te gaan worden als haar eigen ouders? Oké, dat vind ik het zeker. Weten dat gezinnen en jeugdleed als hier verteld/beleefd wordt, bestaan? Ja, dat geloof ik beslist. Nadenken over hoe de juridisch autocratische vorm van ouderlijk gezag zulk beschadigend ouderschap legitimeert? Dat deed ik al.

Als dit echt autobiografisch is en als dit verhaal feitelijk uit het hart van de auteur komt, schend je als lezer in zekere zin een grens van iemands kwetsbaarheid met een review. Dat vind ik eigenlijk wel lastig. Hier geef ik mijn mening over de romanvorm.

Er zijn genoeg ingrediënten voor een betere match tussen inhoud en vorm, die meer pakt. Ik miste te veel de verhaallijn, de meerdere perspectieven, de spanning en de afwisseling in de ervaringenbrij. Je weet dat het afgrijzen dat je als lezer bevangt en dat zichzelf steeds meer voorspelt, door M zelf niet ervaren kan worden, omdat ze (nog) niet beter weet. Zij heeft alleen haar (door haarzelf niet goed begrepen) woede en dat is haar kracht. Fijn, dat is iets, maar niet genoeg als je als lezer in de Lente nog niet weet waar het allemaal naar leidt.

het was even een struggle om er in te komen heel warrig, daarna las ik aan een stuk door totdat ik bijna bij het einde was toen begon het weer net zo warrig als het begin .

Fantastisch geschreven zowel literair als inhoudelijk. Je blijft lezen. Inhoudelijk zwaar verhaal.

Je moet er even inkomen, en aandachtig lezen. Maar deze bijzondere roman is het lezen meer dan waard. Een echte Van Iperen!

Geschreven bij Dat beloof ik

Ben nu halverwege het boek ...en het pakt me nog steeds niet. Alles is even gruwelijk, maar op één of andere manier komt het niet binnen. Is het téveel drama? Ik twijfel er niet aan dat er kinderen zijn die het slecht hebben, maar zou er zelfs in deze wereldjes niet toch ergens een lichtpuntje zijn? Hopelijk draait het in de tweede helft van het boek bij waardoor het in mijn ogen wat geloofwaardiger wordt. Moet me inhouden om het niet aan de kant te leggen.

Hoe een kind met veel kracht uit een vreselijke jeugd komt

mooi verhaal en goed geschreven