Eleonora van Aquitanië (1122-1204) een bijzonder vrouw in het zomertij der middeleeuwen

Geschreven bij Eleonora van Aquitanie 1122-1204

Vol verwachting begonnen met het lezen van dit boek. Wat een prachtig boek. Mooi geschreven met heel veel informatie. Het leest gemakkelijk als je interesse hebt voor deze tijd van de geschiedenis.

Geschreven bij Eleonora van Aquitanie 1122-1204

Een erg interessant boek over de Franse en Engelse machthebbers in de 12e eeuw. Gedetailleerd en toegankelijk uit de doeken gedaan door een vlot schrijvende auteur.
Wat mij betreft mocht het boek wel wat beknopter zijn. Wat hier verteld wordt kan zeker in minder dan 600 bladzijden. Ik stel me ook vragen bij de noodzakelijkheid van de epiloog waarin het verhaal van Abelard en Heloise verteld wordt.
Zoals hier in andere comentaren reeds gesteld handelt het boek vooral over de echtgenotes en zonen van Eleonora. Gezien het beperkte bronnenmateriaal dat voorhanden is over machtige vrouwen in de middeleeuwen is dat quasi onvermijdelijk. De auteur verdedigt dan ook de aanpak waarbij beroep gedaan wordt op minder voor de hand liggende bronnen als de liederen en poezie van de troubadours.
Het boek past binnen een tendentieuze aanpak van een historisch revisionisme dat de laatste decennia in boek en film zijn weg weet te banen. Kleine en grote vrouwen uit de geschiedenis worden opgevoerd binnen een feministisch perspectief (denk maar aan figuren als Hypatia, Von Bingen, Nannerl Mozart, Hipparchia, Clara Schumann, tot zelfs onbestaande pausinnen...). Geen slecht woord over deze dames en hun verdiensten, maar vaak wordt hun levensverhaal slechts gebruikt als munitie ten gunste van de om de hoek loerende telos van een activisme. De lezer kan zich hiervan maar beter bewust zijn,
In het laatste deel van het boek geeft de auteur dit eigenlijk impliciet toe. Hij ziet er zich toe verplicht om ons te ontdoen van een gekleurd geschiedenisbeeld dat zoals hij vermeld pas vanaf eind 19e eeuw anders wordt belicht (niet toevallig de opkomst van een feminisme; en dan heb ik het niet over het feminisme van mensen als Mary Gawthorpe en dergelijke). Tegelijkertijd ziet hij niet met welke bias hij de geschiedenis benadert en weergeeft. Of misschien ziet hij het wel degelijk en is het een bewuste keuze.
Conclusie; voor de bewuste lezer; een interessant vlot te lezen (zij het wat te uitgebreid) stukje geschiedenis.

Geschreven bij Eleonore van Aquitanië (1122-1204)

Wat een on interessant verhaal!
Onbegrijpelijk dat de schrijver er 600 pagina's voor nodig had ...

Geschreven bij Eleonore van Aquitanië (1122-1204)

De schrijfstijl en de documentatie. Boeiend verslag van zowel persoon als tijdsgewricht

Geschreven bij Eleonora van Aquitanie 1122-1204

Enorm boeiende dame die duidelijk haar stempel op de middeleeuwen en de Europese beschaving heeft gedrukt

Geschreven bij Eleonore van Aquitanië (1122-1204)

Informatie over onbekende historische figuur. Ik ben van het feminisme en de vrouwenemancipatie en Eleonore van Aquitanie was haar tijd ver vooruit.

Geschreven bij Eleonore van Aquitanië (1122-1204)

De schrijfster Eva Garcia Sáenz de Urturi is wereldwijd bekend geworden door haar Witte stad-trilogie. Dit keer maakt ze een verassende wending door het schrijven van een historische roman over een sterke, zeer invloedrijke vrouw uit Middeleeuws Europa; Eleonora van Aquitanië.
De auteur grijpt ook hier weer haar kans om te laten zien waar ze goed in is. Ze heeft een vlotte en spannende schrijfstijl, heeft veel oog voor details en maakt mooie karakterschetsen van de personages, hoe groot of hoe klein hun rol ook is. Wat dit verhaal extra bijzonder maakt is dat het nergens ongeloofwaardig wordt, wat een makkelijke valkuil van dit verhaal geweest zou kunnen zijn, daar het toch best wel wat bezweringen en andere niet logisch te verklaren scènes bevat. Het maakt ook nieuwsgierig, is het daadwerkelijk allemaal zo gegaan? Het enige minpunt is dat het boek al snel meer om de mannen rondom Eleonora draait dan om haarzelf, waardoor de inleidende tekst misplaatst is. Het is dus niet biografisch.
Als lezer moet je wel al haar vorig geschreven boeken helemaal loslaten en niet gaan vergelijken. Je moet je onder laten dompelen in dat wat komen gaat, je niet verzetten maar het gewoon ervaren. Als je dat hebt gedaan heb je aan het einde van het boek niet alleen een stuk geschiedenis gelezen, maar ook nog eens een heel goed boek.