Ken je me nog? De zorg voor mijn echtgenote in de laatste fase van dementie

Willem Brouwer schreef in 2018 zijn eerste boek Gooi me niet weg waarin hij de beginnende dementie van zijn echtgenote behandelde. In dit tweede boek schrijft hij de zorg voor zijn dementerende echtgenote in haar laatste fase van dementie neer. Dit vervolgboek is los van het eerste boek te lezen.

Tineke Brouwer – Zijlstra glijdt langzaam dieper en dieper in haar dementie af en heeft steeds meer zorg nodig. Haar echtgenoot Willem Brouwer beloofde haar, er steeds voor haar te zijn en met de hulp van thuiszorg, heel veel geduld en opoffering lukt het hem om Tineke thuis te houden, de nodige verzorging en bijstand te bieden en er 24/7 voor haar te zijn.

In korte hoofdstukken schrijft hij zijn wedervaren neer als echtgenoot, maar ook als mantelzorger en dit op een heel toegankelijke, bevattelijke en realistische manier. Hij put daarbij uit zijn eigen beleving en uit zijn herinneringen. Leuk vond ik de cursieve teksten onder sommige hoofdstukken, die de mogelijke gedachten van zijn echtgenote weergeven, waardoor ook zij een stem krijgt.

Heel erg mooi is de onvoorwaardelijke liefde van Willem voor zijn Tineke. Dat blijkt uit alles wat hij doet en bedenkt om het haar zo comfortabel mogelijk te maken en haar laatste levensdagen zo menswaardig als maar kan te laten verlopen. Dat hij daarbij zijn eigen persoon, zijn eigen gezondheid, zijn eigen kwalen wegcijfert, is bewonderenswaardig … maar niet zonder enig gevaar zoals uit zijn relaas zal blijken.

Ik vond het fasenplan van dementie dat boven enkele hoofdstukken verschijnt, heel interessant en leerrijk. Hierdoor krijg je als lezer een redelijk goed beeld hoe de vreselijke ziekte ‘dementie’ verloopt en een persoon laat aftakelen.
Voor ik in dit boek begon te lezen, was ik wat terughoudend, angstig om wat ik te lezen zou krijgen, maar in twee dagen verslond ik het verhaal. Ik was ontroerd door de manier waarop de auteur met dementie omging, de kracht die van hem uitging om zijn geliefde bij te staan en de boeiende wijze waarop hij dit boek redigeerde. Bravo!

Ken je me nog? is een must, een aanrader voor iedereen die van ver of nabij betrokken is bij dementie. Het ziektebeeld wordt vanuit een diep menselijk gegeven heel sereen benaderd, zonder dingen te verbloemen, wat maakt dat dit een uiterst krachtig en sterk boek is.

Op de cover prijkt een heel mooie vakantiefoto van de jonge Tineke met trendy zonnebril, genomen op een strand.
Voor het gedurfde onderwerp, voor het zich kwetsbaar opstellen, voor het erg toegankelijk maken van het onderwerp dementie, voor de vlotte schrijfstijl waardeer ik dit boek heel erg graag met 5 sterren.

Meer leuke recensies zijn te lezen op www.indeboekenkast.com

Dit tweede boek van Willem Brouwer heeft als hoofdthema de belevingswereld van zijn inmiddels volledig zorgafhankelijke vrouw, nadat zij in de afgelopen tien jaren geleidelijk is weggezakt in het verst gevorderde stadium van dementie.
Het is gissen geworden over wat zij denkt en voelt, wat ze nog meekrijgt van haar vertrouwde omgeving. Óf en in welke mate daar überhaupt sprake van is blijft steeds de vraag. Af en toe zijn er aanwijzingen voor in een enkel woord of gebaar, maar meer dan een subjectieve interpretatie ervan wordt het niet; het blijft gissen, in meerdere of mindere mate gevoed door eigen fantasie.
De schrijver doet in een reeks korte hoofdstukken, wederom in een zeer vlot en gemakkelijk leesbare stijl, verslag van het leven van alledag als partnerzorger. Hij probeert zich daarbij steeds in te leven in wat er nog in het hoofd van zijn echtgenote zou kunnen omgaan. In “cursiefjes” brengt hij onder woorden wat haar onuitgesproken gedachten zouden kunnen zijn.
Waar het eerste boek “Gooi me niet weg” vooral een beschrijving is van de praktische gevolgen van het proces van geleidelijke dementering van één van de huwelijkspartners, vormt “Ken je me nog” er een logisch vervolg en een uitstekende aanvulling op. Het beschrijft in feite en voor lotgenoten ongetwijfeld zeer invoelbaar de gedachten en gevoelens waar de partner zélf aan ten prooi valt; net als het eerste weer een boek om in één ruk uit lezen!

Zeer mooi geschreven boek over een Alzheimer patiente die thuis door haar man tot het laatste moment liefdevol wordt verzorgd. Ook wordt erin beschreven (uit eigen observaties) wat de patient zelf nog ervaart en voelt. Een interessante opvolging van het boek 'gooi me niet weg'.
Aanrader voor iedereen die met Alzheimer te maken heeft en of meer wil weten over Alzheimer maar ook een boek dat gaat over de liefde.

Mooi om dit te weten.

Van gynaecoloog en auteur Willem Brouwer las ik eerder: 'Gooi me niet weg' over hoe de dementie bij zijn vrouw - anesthesist Tineke Brouwer-Zijlstra - steeds dichterbij sloop en haar tenslotte overviel. Dit boek was zo verhelderend dat ik uitkeek naar een vervolg, dat 'Ken je me nog' werd.
Ook dit boek, waarin Willem verslag doet van de relatie met zijn inmiddels diep-demente vrouw, kent hij geen zelfmedelijden en/of sentiment. Het is daarom dat dit boek ontroert op elke pagina. Of hij nu inzicht geeft in zijn dagelijkse rituelen of dat hij invult wat zij zou denken of willen zeggen.
Ik kan me geen intiemer verhaal voorstellen dan dit pure verslag over de relatie tussen echtgenoten (die meer dan vijftig jaar lief en leed delen) en deze van zo nabij te mogen volgen.