Ver weg, dichtbij Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Het eerste wat me aantrok aan dit boek is de prachtige cover,
Zo'n mooi plaatje! Ik moest gelijk aan mezelf en mijn jongste zoontje denken. De korte inhoud sprak me ook onmiddellijk aan omdat ik zelf mijn papa ben verloren, weliswaar niet zo jong maar toch nog veel te vroeg. Ik ben dan ook met een heel goed gevoel en veel enthousiasme aan het boek begonnen.
Faye heeft haar leven goed op orde samen met haar man en 2 prachtige dochters, maar toch blijft het gemis naar haar moeder knagen. Ze verloor haar moeder op jonge leeftijd en groeide op bij een ouder echtpaar waar ze uiteindelijk een mooie jeugd had. Wannneer ze op een dag een pose op een foto nabootst komt ze terecht in de jaren 70 waar ze kennis maakt met haar moeder en haar jongere ik. Meer en meer komt het besef wat dit tijdreizen teweeg kan brengen en moet Faye keuzes maken, keuzes die niet altijd even gemakkelijk zijn.
Hoe kan je hier een mooi verhaal over schrijven zou je denken, awel, daar is Helen Fisher meer dan in geslaagd, wat een prachtig verhaal! Niet echt realistisch, dat wel, maar ik vond dit totaal niet erg. Het verhaal zit vol emoties, ik heb echt heel hard meegeleefd met Faye. Ligt het aan de schrijfstijl? Of aan de inhoud? In mijn geval was het beide. Voeg hier dan nog wat onvoorspelbaarheid en een onverwacht einde bij en het boek krijgt van mij 5 sterren, lang geleden dat ik zo van een boek genoot.
Voor wie zijn realiteitszin niet kan uitzetten zal dit boek niet geschikt zijn, maar voor de mensen die het wel kunnen en houden van feelgood en romantische verhalen zou ik zeggen, verstand op nul en genieten maar!

Faye heeft een gelukkig leventje met haar echtgenoot Eddie en haar twee dochters, Esther en Evie. Haar moeder is overleden toen ze nog jong was. Faye groeide op bij Em en Henry, een kinderloos echtpaar uit de buurt. Nu ze zelf twee kinderen heeft, is het gemis van haar moeder nog sterker geworden, zeker omdat ze ook naar weinig herinneringen aan haar heeft.
Door een foto uit haar kindertijd en een bijzondere doos op de zolder, beleeft Faye een duizelingwekkende tijdreis. Ze komt terecht in haar oude woonkamer. In de slaapkamers van haar ouderlijke huis treft ze haar moeder aan… en ook haar jongere ik. Hoe kan ze het best toenadering zoeken tot haar moeder? Wat wil ze haar vertellen en vragen? En kan Faye de dood van haar moeder tegenhouden?
Tijdens haar verblijf in het verleden komt Faye meer te weten over de keuzes die haar moeder heeft gemaakt en over haar vader die ze nooit heeft gekend. Als volwassene heeft ze nu een andere kijk op haar kindertijd. De eerste keer is ze per toeval in haar verleden terecht gekomen. Maar wil ze bewust nog eens een tijdreis maken? Wat als er iets mis gaat en ze niet meer terug naar het heden kan? Moet ze kiezen tussen haar moeder en haar eigen kinderen? Genoeg ingrediënten dus voor een mooi emotioneel verhaal, toch? Door de korte inhoud op de achterflap, was het thema tijdreizen mij al bekend. Ik sta zeker open voor een beetje fantasie en was heel benieuwd naar de ontmoeting tussen Faye en haar moeder. Het boek is in de ik-vorm geschreven zodat het verhaal heel persoonlijk overkomt. Maar dit wekte ook irritatie bij mij op omdat Faye de lezer regelmatig aanspreekt met belerend stemmetje. ‘En daarom wil ik graag – heel graag – dat jij naar me luistert en gelooft wat ik zeg.’ Faye haar gedachten schieten ook vaak alle kanten op. Ze verklaart en verantwoordt zowat alles wat ze doet en denkt, best vermoeiend. Ik vond haar ook maar weinig volwassen. Faye blijft maar twijfelen over een volgende tijdreis. Ze beseft uitermate goed dat er iets mis kan gaan met het over-en-weer reizen, dat ze misschien niet meer terug naar het heden zal kunnen reizen. Ze heeft zelf ervaren hoe het is om zonder moeder op te groeien, dus waarom het risico nemen om je eigen kinderen in de steek te laten? Toch een beetje onverantwoord, naar mijn mening. Binnen dit verhaal is er ook maar weinig plaats voor haar dochters. Haar man Eddie krijgt wel een belangrijke rol toebedeeld. Aanvankelijk vertelt ze hem niets over haar tijdreizen, uit schrik dat hij haar niet zal geloven. Maar toch merkt hij dat er iets bijzonders aan de hand is met zijn echtgenote. Eddie volgt een opleiding tot predikant. Dit zorgt voor nog meer spanning binnen de relatie, omdat Faye niet gelovig is. Geloof is een zeer belangrijk thema binnen het verhaal. Ik vroeg me af of Faye uiteindelijk op zoek was naar haar moeder of naar God, zo nadrukkelijk was het godsgeloof aanwezig. Ik heb even de zoekfunctie bij mijn e-book gebruikt… meer dan 60 keer (ja, zestig) wordt God vernoemd. (En dan nog meer dan 20 keer in de context van Oh mijn god, Oh god hou op, Oh god nee) … Dat was voor mij echt teveel hoor, zeker omdat het belang van het godsgeloof niet in de korte inhoud werd vermeld. Ver weg, dichtbij zet zeker aan tot nadenken over je eigen relatie met je ouders en met je kinderen. Hoe fragiel het leven kan zijn. Voor sommige lezers is dit thema misschien wel heel gevoelig, zeker bij rouwverwerking of na het verlies van een dierbare. Maar het kan ook troost bieden. Het vleugje humor maakt het allemaal wel wat luchtiger. Het einde vond ik heel verrassend en best mooi. Hierdoor kon ik het verhaal meer plaatsen als een modern sprookje of een moderne parabel. Toch wist Ver weg, dichtbij mij niet emotioneel te raken. Ik bleef teleurgesteld achter, want ondanks het originele en mooie thema had ik een gevoel van irritatie en verveling. Een andere uitwerking had dit verhaal beter tot zijn recht doen komen. Ik kom echt niet verder dan 2,5 sterren.

Geschreven bij Ver weg, dichtbij

Ik heb het boek met veel plezier gelezen met een regenboog aan emoties, met een lach en een traan, warmte en verdriet.
Ver weg, dichtbij is een Roman waarin veel emoties aan bod komen, verscheurd door liefde tussen twee werelden.
En een groot avontuur door het onbekende van tijdreizen.
Faye (Helen Fisher) neemt je mee alsof je erbij bent.
Het is een roman wat aanvoelt als een goed gesprek met je beste vriend/vriendin. doordat er veel emoties openhartig besproken worden maar ook met de nodige humor en nuchterheid kreeg ik op een bepaald moment in het verhaal echt een Grace en Frankie gevoel. (tv serie)
De beleving van een kind is heel anders dan van een volwassene die precies dezelfde situatie mee maakt. wat het soms lastig en pijnlijk maakt om terug te keren naar je jeugd wanneer je zelf volwassen bent. om te ontdekken dat je herinneringen van jou als kind niet altijd de volledige situatie bevatten. dat er meer speelde dan je als kind ooit kon beseffen.
Het onwaarschijnlijke wordt zo rationeel en luchtig uitgelegd dat het geloofwaardig en logisch wordt.
Ik werd echt mee gezogen in het verhaal en leefde met Faye mee. alle dilemma's die er ontstaan door het tijdreizen.
Wanneer Faye op die ene dag bij toeval ontdekt dat ze door middel van haar spacehopper (skippybal) doos kan tijdreizen. en geloof me ze is zelf net zo verbaasd als dat je als lezer bent.
En haar hele leven zal erdoor veranderen, en niet alleen haar eigen leven.
Maar wat moet je doen als je zelf een warm en liefdevol gezin hebt, twee Prachtige dochters, een liefdevolle en geduldige man, super goede vriendinnen die als zussen voor je zijn.
Zal jij dan je hele leven achter laten om terug te krijgen wat je in het verleden verloren bent?
Is dat verleden wel wat jij dacht dat het was? en is het wel zo verstandig om in het verleden te blijven hangen?
Ik heb genoten van het verhaal, en ik kijk er echt naar uit om meer van Helen Fisher te lezen! ze is zeer getalenteerd en ik voelde mij het hele verhaal ook echt erbij betrokken.

Geschreven bij Ver weg, dichtbij

Faye is getrouwd en moeder van twee dochters. Haar eigen moeder Jeanie is overleden toen ze acht jaar was en ze heeft nooit geweten waaraan haar moeder precies is overleden. Ze kwam terecht bij buren, die haar liefdevol hebben opgevangen en groot gebracht. Op een dag gebeurt het onvoorstelbare en belandt Faye totaal onverwacht in 1977. Ze ontmoet haar moeder, en zichzelf als klein meisje. Dat smaakt naar meer, want ze mist haar moeder enorm.

Tijdreizen en alle (ethische) vragen die daarmee samenhangen zijn een belangrijk thema in ‘Ver weg, dichtbij’, geschreven door Helen Fisher en vertaald door Marion Drolsbach. Welke gevaren brengt reizen door de tijd met zich mee? Kan je iets in het verleden veranderen en zou je dat moeten willen?

Je leest het boek vanuit Faye, zij vertelt het verhaal en maakt je deelgenoot van al haar herinneringen, ervaringen en overwegingen. Vooral in het begin van het boek zit je heel erg in het hoofd van Faye, wat maakt dat het eerste deel erg reflectief en beschrijvend is. In het tweede deel heeft Faye meer contact met haar omgeving en voert ze gesprekken, wat zorgt voor meer vaart in het verhaal.

‘Ver weg, dichtbij’ is een boek waarbij je van de ene emotie in de andere valt. Verbazing en verwondering om het reizen door de tijd, irritatie vanwege de koppigheid van Faye en het feit dat ze haar man zo op afstand houdt, verrassing vanwege een enkele plottwist en een enkele traan vanwege de gemiste kansen. Faye is moeder en mist haar moeder en die twee rollen en die twee totaal verschillende belichamingen van liefde dwingen haar voortdurend tot ingewikkelde keuzes.

‘Ver weg, dichtbij’ is een mooie roman over een bijzonder intrigerend thema, maar kwam een beetje laat pas echt goed op gang.

Geschreven bij Ver weg, dichtbij

Helen Fisher woont in Suffolk. Ze studeerde psychologie en ergonomie aan de universiteit. Ver weg, dichtbij is haar debuutroman.

Faye is een gelukkige vrouw. Met haar man Eddie heeft ze 2 dochters. Faye heeft op 8-jarige leeftijd haar moeder verloren. Ze groeide sindsdien op bij haar zachtaardige buren maar het gemis van haar moeder is altijd gebleven. Wanneer Faye een oud kookboek van haar moeder vindt gebeurt er iets vreemd. Ze reist ineens terug in de tijd naar de periode waar haar moeder nog in leven is. Nu heeft Faye zelf de kans om tijd met haar door te brengen maar deze tijd is wel ten koste van haar gezin nu.

Dit verhaal spreekt volgens mij tot de verbeelding van vele mensen die iemand belangrijk moeten missen. Hoe zou het zijn als je terug in de tijd kon gaan.. Dit gegeven is naar mijn gevoel met veel respect en emotie vormgegeven in dit verhaal. Fisher kan goed omschrijven welke gevoelens Faye ervaart en met welke vragen of bedenkingen dat zij zit. Dit voelt erg oprecht en realistisch aan waardoor dit verhaal bij mij wel een gevoelige snaar kon raken. Ik kon mij goed inbeelden hoe dit voor mij of mijn eigen dochter zou aanvoelen waardoor er af en toe wel eens een traantje ontsnapte tijdens het lezen. Wel mis ik nog wat meer context in het ‘heden’.

De schrijfstijl is vlot en aangenaam. Het verhaal leest makkelijk door en vooral Faye en haar moeder krijgen veel ruimte als personage. Zijpersonages mogen nog wat meer ruimte krijgen. Welk effect heeft Faye haar verleden en het tijdreizen op het hier en nu en op haar gezin? Dit mocht wat mij betreft nog wat meer belicht worden. Het einde vormt een krachtig einde van een mooi en intiem boek.

Een fragiel verhaal over moederliefde en het verleden dat je doet nadenken.

Geschreven bij Ver weg, dichtbij

Ver weg, dichtbij is een ontroerende maar ook wat ongewone roman.  

De vertelster in dit boek is Faye. Ze is getrouwd met Eddie en samen hebben ze twee dochters. Helaas is Faye al op 8-jarige leeftijd haar moeder verloren en dat vindt ze nog steeds moeilijk. Op een bijzondere manier reist ze een paar keer terug in de tijd  en gaat ze bij haar moeder en jongere ik op bezoek.  Ze komt door deze reizen wel met zichzelf in conflict en hierover praat ze veel met haar vriend Louis. Aan het eind van het boek gebeurt iets totaal onverwachts waardoor het verhaal heel anders eindigt dan je verwacht.

In het begin moest ik wel wennen aan het verhaal omdat het door de  tijd reizen nogal onwerkelijk overkomt maar naarmate ik het boek verder las begon ik steeds meer interesse te krijgen in alle bijzondere gebeurtenissen en levenslessen.

Doordat het boek in de ik vorm geschreven is, ben je al wel meteen heel erg betrokken bij Faye en al haar gevoelens en  emoties. Haar verdriet om het verliezen van haar moeder, haar vreugde om haar gezin en de twijfel over het reizen.

Er komen  door het boek heen verschillende thema's aan de orde met hierbij bijzondere levensvragen. Onder andere tijdreizen (kun je iets aan het verleden veranderen en wil je dat wel?), het geloof (in God, anderen en jezelf) en moederliefde (de  beleving hiervan als kind en als volwassene).
Soms richt Faye zich ook tot jou als lezer waardoor je, als je wilt, echt aan het denken wordt gezet over je eigen mening.

Door de prettige schrijfstijl van Helen Fisher is het een bijzonder boek geworden waarin  levensvragen een grote rol spelen. Ik geef het verhaal vier sterren.

Geschreven bij Ver weg, dichtbij

We gaan mee met Faye. Een gelukkig getrouwde vrouw met 2 kinderen. Meisjes. Eddie haar man wil predikant worden, omdat hij geroepen is door God.
Faye heeft op jonge leeftijd haar moeder al moeten missen. En groeit daarom op bij haar lieve buren.

Op een dag vind ze een doos uit haar jeugd. Met daarin het kookboek van haar moeder met een foto van haar in deze doos. Op een dag gaat zij op dezelfde manier in de doos zitten en dan gebeurt het onwaarschijnlijke. Ze reist door de tijd naar de jaren 70. Naar haar moeder.

Hoe het verhaal dan verder gaat laat ik in het midden. Dat mag jezelf gaan lezen.
Ik heb het verhaal gevoeld als iets krachtig. Want wat als het kan en je zou naar het verleden kunnen gaan. Wat zou je doen.

Ikzelf zou mega veel vragen hebben en deze denk ik ook allemaal stellen. Of dat het verleden of heden zou beïnvloeden ik weet het niet.

Het verhaal wordt in het begin tegen je verteld vanuit Faye. En aan het eind ook weer. Ik vond dat erg verrassend en leuk. Tussen in wordt het verhaal verteld vanuit Faye maar dan meer in gesprekken met anderen.

Ik vond het een verrassend verhaal. Met een onderwerp dat goed is uitgelicht. De band die je kunt hebben met je moeder kan zo sterk zijn dat je het nog eens wilt ervaren. Of herinneringen die zo zijn vervaagt zou je misschien willen aanhalen.

Een roman met een heel apart onderwerp en mooi uitgewerkt.

Geschreven bij Ver weg, dichtbij

De 37-jarige Faye is moeder van twee kinderen. Aan haar kinderen ontbreekt het aan niets, zeker omdat ze zelf op 8-jarige leeftijd haar eigen moeder is verloren. Op een dag bevindt ze zich ineens in 1977: het jaar voordat haar moeder overleed. Zo kan ze weer in contact komen met haar moeder en haar 8-jarige ik. Steeds vaker keert ze terug naar het verleden, maar ze moet een keuze maken tussen haar geliefden in het heden en haar leven in het verleden.
 
Hoe mooi zou het zijn als je nog eens terug kunt keren naar het leven dat je had, om nog eens door te brengen met je geliefden die er nu niet meer zijn? Het is helaas niet erg levensecht, maar in Ver weg, dichtbij word je meegenomen naar het verleden van Faye en het leven dat ze had in 1977. De momenten die ze met moeder heeft zijn erg mooi en ze leert zichzelf kennen, hoe ze op jonge leeftijd was. In haar eigen volwassen gedaante raakt ze bevriend met haar eigen moeder, maar haar worsteling - of ze moet vertellen wie ze is - is voelbaar. Deze worsteling is krachtig beschreven.
 
Soms is het verhaal wat rommelig: je moet even zoeken, waar ben ik, wat lees ik nu en in welke tijd? Dit vraagt wat concentratie, maar dit wordt goedgemaakt voor de prachtige, romantische schrijfstijl. De schrijfstijl raakt je: het is oprecht en de emoties van Faye komen goed naar voren. Als je zelf iemand verloren bent, zal dit verhaal je zeker diep raken.
 
Ver weg, dichtbij is een prachtig verhaal met veel gevoel. Het is een wat geromantiseerd en daar moet je even doorheen. Natuurlijk kan het niet echt gebeurd zijn, maar af en toe vind je wat losse eindjes. Toch is dat maar een klein minpuntje is het schitterende verhaal. Laat je meeslepen het verhaal en laat vooraf de realiteit een beetje los, dan zul je zeker genieten van Ver weg, dichtbij.

Ver weg, dichtbij van Helen Fisher

Het boek wordt geschreven in de ik-vorm vanuit Faye. Het eerste deel van het boek wordt ook echt vanuit haar aan de lezer verteld. Ze stelt je ook vragen, waar je bij stil kunt blijven staan. Dat heb ik niet gedaan.
Op achtjarige leeftijd verliest Faye haar moeder. Over het overlijden van haar moeder werd nauwelijks gepraat. Hierdoor heeft ze voor zichzelf antwoorden verzonnen rond het overlijden van haar moeder. Ze wordt opgevangen en geadopteerd door twee oudere buurtbewoners, waar zij en haar moeder contact mee hadden. Uit de woning van haar en haar moeder krijgt ze een doos van een Skippybal met daarin haar speelgoed en het kookboek van haar moeder.
Dertig jaar later is Faye getrouwd met Eddie, samen hebben ze twee kinderen, Esther en Evie. Ze vindt een foto van zichzelf in het kookboek van haar moeder. OP deze foto zit ze in de doos van de skippybal, deze foto draagt ze altijd bij zich, als link met haar overleden moeder. Op een dag ziet ze “haar” doos bij Eddie op zijn kantoor staan. Ze wil deze doos graag bewaren, omdat deze al zoveel jaren met haar meegaat en voor haar ook een link met haar moeder is.

Faye wordt zeer goed belicht, zij heeft vragen over het geloof en wil alles wetenschappelijk bewezen hebben, totdat…… Het is een verhaal over familie, relatie tussen ouder en kind, maar ook tussen partners.

Ik twijfelde vooraf of ik het wel een leuk boek zou vinden. Hoe ga je tijdreizen op een leuke en geloofwaardige manier verwerken in een boek. Maar het tegendeel is gebleken, door haar manier van schrijven heeft Helen Fisher er een leuke draai aan gegeven en vond ik het ook spannend om te kijken hoe het zou eindigen. Het einde is totaal anders dan je zou verwachten!

Helen Fisher heeft een fijne, vlotte manier van schrijven. In het begin van het boek vond ik het soms iets te uitgebreid ingaan op dillema’s maar dat bleek achteraf ook echt bij het personage Faye te horen.