De daktuinen van Teheran

Geschreven bij De daktuinen van Teheran

Prachtig geschreven verhaal. Je krijgt een klein inkijkje in de Perzische cultuur. Het liefdesverhaal vormt van Pasha en Zari vormt daarvoor de basis. Maar ook de vriendschap met Ahmed wordt goed beschreven. Het is een mooi ingetogen geschreven verhaal, een beetje als een oase in de drukte van deze tijd. Iran wordt maar al te snel als een verschrikkelijk land afgedaan. Zonder politiek te willen worden, moeten we naar mijn mening niet vergeten dat daar ook gewone mensen wonen met hun gevoelens en verlangens. Ik vind dit mooi tot uiting komen.

‘In de daktuinen van Teheran wil ik lezers kennis laten maken met Iran en een klein deel van de eeuwenoude Perzische cultuur tot leven brengen. Mijn geboorteland wordt vaak gezien als de vijand, maar ik wil juist een verhaal vertellen over vriendschap en humor, liefde en hoop. Ik wil een kant van Iran laten zien die vaak verborgen blijft – de warme, grappige en gastvrije inwoners.’ Mahbod Seraji

Dit is precies wat Mahbod Seraji in De Daktuinen van Teheran heeft gedaan. Het is 1973, Iran gaat gebukt onder het regime van de sjah en de SAVAK. Dit speelt een grote rol in het boek, maar toch is dat niet hetgeen wat mij zal bijblijven.
Als ik terugdenk aan dit boek, dan denk ik aan de bijzonder mooie vriendschap tussen Pasha en Ahmed, aan de liefde die Pasha voelt voor Zari. Aan de humor, de betrokkenheid en de gastvrijheid van de families.

Het verhaal begint in de winter van 1974 in Teheran (Iran). De 17 jarige Pasha (de ik-persoon) ligt in een psychiatrisch ziekenhuis en weet niet waarom hij daar is of wat er met hem aan de hand is.
Het grootste gedeelte van het boek speelt zich af in de zomer van 1973. Toen Pasha nog een zorgeloos leven leidde en vanaf het dak van zijn huis altijd stiekem naar zijn buurmeisje Zari keek, waar hij hopeloos verliefd op was. Maar als Pasha vanaf zijn dak het regime van de sjah aan het werk ziet, verandert zijn leven.

“Ik word nostalgisch als ik aan het verleden denk, toen er onschuld heerste en het kwaad slechts in de hoofden van fantasierijke verhalenvertellers bestond.”

Het boek is geschreven vanuit de ik-vorm, wat altijd voor en nadelen heeft. Het voordeel hiervan is dat ik helemaal in het boek zat; ik had het gevoel er echt bij te zijn, ondanks dat dit land en deze cultuur volledig onbekend is voor mij. Mahbod Seraji heeft dit dus prachtig weten neer te zetten!
Het nadeel is dat ik hierdoor soms wat beweegredenen van andere personages miste, dit had van mij nog wel iets meer uitgediept mogen worden.

Daarnaast maakt het boek af en toe een tijdsprong tussen 1973 en 1974. Je weet dat Pasha in een psychiatrisch ziekenhuis ligt, maar waarom? Gaandeweg het boek kom je hier achter, en dit zorgt ervoor dat je door wilt blijven lezen. Omdat het verhaal zich 50 jaar geleden afspeelt én het een totaal andere cultuur is, kon ik soms niet alles volledig begrijpen. Toch is dit ook de kracht van het boek; ik heb een inkijkje kunnen nemen in een ander land, een andere cultuur, een andere manier van rouw, liefde en denken. Dit zet mij dan weer aan het denken en ik weet zeker dat dit prachtige coming of age verhaal mij nog lang zal bijblijven.

Mahbod Seraji is in Iran geboren. Het land waar hij van houdt maar ook het land dat hij ontvlucht. Nu woont Seraji in de Verenigde Staten. Via zijn debuutroman, De daktuinen van Teheran, wil hij zijn lezers laten kennismaken met alle kanten van Iran.

Teheran, 1973. Pasha is 17 jaar wanneer hij zijn dagen doorbrengt met zijn beste vriend Ahmed. Door de warmte brengen ze deze dagen door op de daken van de huizen. Ahmed en Pasha dromen van de toekomst en meer. Pasha ziet via de daken zijn buurmeisje Zari. Het meisje waar hij stapelgek verliefd op wordt.

Dit verhaal straalt warmte uit, vriendschap, liefde, … Een ontroerende roman met natuurlijk niet enkel rozengeur en maneschijn. Enerzijds is het een hard boek. Zeker als de politiek erbij komt kijken. In Iran broeit een revolutie. Het regime van de sjah oefent druk uit op het leven in Iran.
Seraji laat vooral een mooie kant van Iran zien; de prachtige cultuur, de verhalen, tradities, gastvrije inwoners, …

De schrijfstijl is erg vlot. We lezen vanuit Pasha zijn perspectief. Hierdoor word je in het verhaal opgeslorpt en lijkt het alsof je het allemaal zelf beleeft. Persoonlijk vind ik dit een aangenaam perspectief. Het geeft ook vrijheid om zelf te speculeren over hetgeen Pasha tegenkomt in zijn leven. Motieven worden niet voorgekauwd (door perspectieven van andere personages). Je mag zelf interpreteren en dit vind ik wel fijn.

Het verhaal springt op en af tussen 1973 en 1974. In 1974 ligt Pasha in een psychiatrisch ziekenhuis. Wat doet hij daar? In 1973 zien we dan vooral de onbezonnen Pasha zonder zorgen en nog boordevol onschuld.

Een coming-of-age-verhaal in een romantische setting dat enerzijds hartverscheurend is en anderzijds je hart doet vollopen. Een heel menselijk verhaal over een schitterende cultuur.

vlot bezorgt

Hopende om te lezen over culturele verschillen icm een sausje romantiek aan dit boek begonnen.
Helaas heeft het mijn blik op het Midden-Oosten geen andere kijk gegeven. Liefde is universeel, dus die vlieger gaat ook niet op.
In mijn optiek te veel ‘ik hou van jou’ en huilbuien.
Verder mis ik het schrijven vanuit Iraans hart, het is min of meer geschreven met een Westerse ingeving.
Voor mij geen boek wat ik niet kon wegleggen.