Epilepsie... of niet..?

Theo Barkel - Epilepsie... of niet..?

Twee verhalen over de gezondheidszorg in Nederland.

De eerste gaat over Theo zelf. Hij begint met een soort biografie en neemt je daarna mee, vanaf het het moment dat zijn klachten begonnen. De artsen hebben hem veel diagnoses gegeven. En ze gaven vooral veel medicatie. Medicatie waar hij gewoon niet kon bij functioneren. Het eist zijn tol, zeker als je een hardwerkende man bent, met een mooi gezin. Alles begint er dan onder te lijden. Het is echt vreselijk om te zien, hoe onzeker zijn leven was. De angst voor aanvallen….. En hij heeft er echt zo lang mee gelopen. Totdat hij voor een second opinion naar België uitweek. Daar ging een wereld voor hem open. Daar hebben ze hem zo goed geholpen en kwamen ze er achter wat hij nu echt mankeert. En dat was een shock, maar ook een ommekeer in zijn leven.

Het tweede verhaal gaat over zijn zoon Maurice. Hij valt als tiener uit een waterglijbaan, komt heel slecht terecht en breekt zijn heup. De breuk zit op de meest erge denkbare plek, die je kunt bedenken. Voor een jongen in de groei, is het zijn hele jeugd behelpen geweest. Hij heeft veel pijn gehad en veel problemen. Hij kon wel een nieuwe heup krijgen, maar in Nederland kun je die maar 1x keer in in je leven krijgen. En hoe lang gaat zo’n nieuwe heup mee denk je? Het klinkt als een doodsvonnis. Uitbehandeld. Verschrikkelijk om te lezen!! Ook hier vonden ze de weg naar Belgie, een wereld van verschil.

Ik kwam een tijdje geleden aan de praat met Theo, over de de Nederlandse gezondheidszorg en schrok van zijn ervaringen. Maar eigenlijk was het ook niet zo verrassend. Ik heb zelf ook een niet zo goede ervaring. Heb zelf echt meer dan 20 jaar moeten wachten op de een diagnose, die heb ik daarvoor nooit gehad. Het was meer van: leer er maar mee leven. Het zwart op wit hebben, is echt een overwinning hoor.. Er wordt in Nederland minder snel actie ondernomen. Ze doen minder onderzoek, maar schrijven wel heel snel medicijnen voor. Ik denk soms weleens: hebben artsen aandelen in medicijnen? Het feit is dat je met beter en nauwkeurig onderzoek, sneller tot een diagnose kan komen. En wat nog belangrijker is: de juiste diagnose. Want als een arts zegt: je hébt dit, dan geloof je ze toch? Nou, als je twijfelt, gewoon door blijven gaan tot iemand je helpt. In Theo zijn geval was Belgie de uitkomst. Alle lijkt persoonlijker daar. Natuurlijk heeft hij ook goede ervaringen in Nederland. Maar niet in de bepaalde ziekenhuizen, daar ben je gewoon een nummer. Je moet echt blijven volhouden. Ik zelf had het geluk dat ik een goede Nederlanderse arts trof, die er meteen werk van maakte. (Nadat ik echt een compleet wrak was. Dat wel)…. Want het motto is wel vaak, zie je niets aan persoon? Dan zal het wel meevallen. Dat haalt Theo oook aan, erg herkenbaar. Ik heb niet wat Theo heeft, maar de juiste diagnose is een wereld van verschil, dat kan ik alleen maar beamen.

Het is een zeer meeslepend verhaal, leest vlot en de uitleg is perfect. Eke situatie, kun je hierdoor helder voor je zien. Je moet wel af en toe een beetje afstand nemen, want het is behoorlijk heftig. Het raakt je, dat kan niet anders!!!!

Het is een zeer aangrijpend en persoonlijk verhaal. Hij geeft zich echt bloot. Al zijn gevoelens en herinneringen zet hij op papier.

Als lezer val je van de ene verbazing in de andere.. je vertrouwen in de gezondheidszorg krijgt een flinke deuk. Het voelt onwerkelijk dat zo met mensen omgaan. Het is geen goed onderzoek, maar bijna natte vinger werk. Soms sta je met je mond vol tanden. Of je wordt gewoon kwaad. Het boek wakkert alle emoties aan die je in je hebt zitten. Ik vond het bijzondere verhalen van een vader en een zoon, die niet opgeven. Echte doorzetters.

Ik kan niet anders dan 5 sterren geven, dit boek blijft me voo altijd bij. *****

Zeer fascinerend boek over hoe het met de medische zorg in Nederland is gesteld. Herkenbaar en verbijsterend. Zeer goed geschreven boek dat echt aan te raden is om te lezen.