Herbie Hancock: Possibilities Possibilities

Geboren te Chicago. Krijgt vanaf zijn zevende pianoles en
wordt in '60 opgenomen in de groep van trompettist Donald Byrd. Daarna werkt hij steeds voor
korte tijd bij jazzmusici als Coleman Hawkins, Phil Woods en Oliver Nelson. In '63 komt zijn eerste
solo-elpee uit, Takin' Off, gevolgd door nog zeven elpees op Blue Note. Herbie Hancock And
Wayne Shorter is een goede compilatie van zijn solowerk voor Blue Note in de jaren zestig. Van '63
tot '68 maakt hij deel uit van de groep van Miles Davis, samen met musici als Tony Williams, Wayne
Shorter, Freddie Hubbard en Ron Carter. Door velen wordt dit als Davis' sterkste bezetting gezien.
In die periode schrijft Hancock ook de filmmuziek voor Antonioni's Blow Up. In '68 verlaat hij Miles
Davis en richt hij zijn eigen sextet op: Buster Williams (bas), Billy Hart (drums), Eddie Henderson
(trompet/jachthoorn), Julian Priester (trombone) en Bennie Maupin (basklarinet/fluit). Deze
bezetting blijft bij elkaar tot '73 en Hancock maakt hiermee Mwandishi, Crossings en Sextant. Eind
'73 richt Hancock een nieuwe, meer rock-georiënteerde bezetting op, waarmee hij Headhunters
opneemt. Deze elpee is een gigantisch succes in de Verenigde Staten en er worden van deze plaat
meer exemplaren verkocht dan van al zijn voorgaande elpees bij elkaar. Death Wish is de
soundtrack van de gelijknamige film met Charles Bronson. Sinds '77 leidt Hancock muzikaal gezien
een erg dualistisch leven; met zijn begeleidingsgroep The Headhunters maakt hij discoachtige jazz-
rock die het in de discotheek heel aardig doet en aan de andere kant maakt hij jazzplaten. In deze
laatste categorie vallen V.S.O.P., The Quintet en Tempest In The Colosseum, die hij maakt met
Vsop, een groep die bestaat uit Tony Williams, Ron Carter, Freddie Hubbard, Wayne Shorter en
Hancock. De jazzfunk op Sunlight en Feets Don'T Fail Me Now is instrumentaal af, maar de platen
worden ontsierd door de vocalen van de toetsenman zelf: ook het gebruik van een vocoder kan
zijn kraaiestem niet camoufleren. Monster daarentegen is sterk, omdat hij de zang overlaat aan
topkrachten als Bill Champlin en Greg Walker. Op Mr. Hands is jazzrock met wervelend
toetsenwerk te horen, Hancock wordt daarbij ondersteund door cracks als Tony Williams, Jaco
Pastorius en Alphonse Mouzon. An Evening With Herbie Hancock And Chick Corea bestaat uit
akoestische duetten met Chick Corea. Magic Windows en Lite Me Up behoren tot de betere
disco/funk-platen die het in de exclusievere disco's vrij goed doen. Op beide platen speelt zijn
vocoderzang slechts een bijrol en heeft hij diverse goede vocalisten aangetrokken, onder wie
Sylvester, Gavin Christopher en Wayne Anthony. Quartet is weer een dubbele jazzelpee waarop
Ron Carter, Tony Williams en de jonge trompettist Wynton Marsalis meedoen. De ritmesectie is
dezelfde als die van Miles Davis in het midden van de jaren zestig en aangezien Marsalis ook nog
een geluid heeft dat veel op dat van Davis lijkt, vertoont dit kwartet een verbluffende gelijkenis
met het oude. Medio '83 scoort de dan 43-jarige Hancock in Engeland een hit met de scratch-single
Rockit, afkomstig van Future Shock, waarop Hancock zich verzekerd weet van Materials moderne
funk-input. De samenwerking wordt op Sound System gecontinueerd. In '84 oogst hij veel lof voor
de soundtrack van Norman Jewisons film A Soldier's Story. Drie jaar later worden zijn inspanningen
voor een andere rolprent, Bertrand Taverniers veelgeprezen jazz-film Round Midnight, bekroond
met een Oscar. Perfect Machine bevat zes pop/funk-composities, geschreven door o.a. Hancock
zelf, gastmuzikant Bootsy Collins en producer Bill Laswell. In '89 opent Hancock de veertiende
editie van het North Sea Jazz Festival. Hij wordt dan begeleid door o.a. saxofonist Bill Evans, bassist
Darryl Jones en drummer Ndugu Chancler.

Bron: OOR Popencyclopedie