Japan airlines nr. 123

1985, in Japan stort een vliegtuig van Japan Airlines neer in het district waar Yuuki als verslaggever actief is. Hij werkt voor de plaatselijke krant North Kanto Times en krijgt de taak alles over de ramp te coördineren. In het begin lijkt hij niet veel voor deze job te voelen, maar al snel probeert hij zijn stempel op de krant en op de artikelen te drukken.
Hij wordt langs alle kanten tegengewerkt door de strakke hiërarchie die er op het werkt heerst, maar ook door de Japanse manier van leven, van omgaan met ouderen waar je respect voor moet hebben. Het was schokkend om te zien hoe iemand van hem vroeg om zijn excuses aan te bieden terwijl hij op handen en voeten staat, wat hij weigert te doen. Dat kost hem bijna zijn job.
Yuuki vertelt het verhaal zelf, als een flashback terwijl hij een berg beklimt samen met de zoon van zijn overleden vriend en klimmer. Het was de bedoeling dat hij op de dag van de ramp zelf met zijn vriend zou gaan klimmen, maar de ramp kwam er tussendoor.

De schrijver werkte zelf op een krant en heeft inderdaad ook de ramp verslagen. In het verhaal wil hij een boek schrijven over de ramp, maar dat wordt hem verboden. Op deze manier is het er toch nog van gekomen.
Ik wist niet dat het er zo aan toe ging op een krantenredactie en dat geplaatst in Japan heeft het nog erger gemaakt dan ik had gedacht. Wat een gedoe met al dat respect voor ouderen of voor functies. Ik kan me wel voorstellen dat je respect hebt voor iemand door wat die presteert of al gedaan heeft, maar toch niet omdat iemand toevallig ouder is of een hogere functie heeft. Respect afdwingen, zo werkt het niet volgens mij.

Dit is het tweede boek van Hideo Yokoyama dat ik gelezen heb en dit vond ik al een stuk beter dan Tokyo Tapes nr 6-4.

Geschreven bij Japan Airlines nr. 123

Goed geschreven, spannend

Het gebeurt zelden dat ik een boek niet uitlees, ook al heb ik bij het lezen wel wat bedenkingen. Dit boek leg ik al na 81 bladzijden weg. Ik had me er echt op verheugd, een journalistenroman (ben er zelf een). Het werd een teleurstelling.

Ten eerste zitten er vertaalfouten in. Zo gaat het voortdurend over verslaggevers die een ‘hoofdartikel’ moeten schrijven voor de krant, waar hoogstwaarschijnlijk ‘opening krant’ of ‘opening pagina’ wordt bedoeld. Een hoofdartikel is in het Nederlandse journalistenjargon hetzelfde als het commentaar. Er is er maar één van per editie, waarin de mening van de krant wordt verwoord, ergens op pagina 6. Doorgaans wordt het geschreven door de hoofdredactie of een van de chefs. Zeker niet door de verslaggevers. Het is niet zo raar dat een vertaler zoiets niet weet, maar dan laat je het boek toch even lezen aan een journalist voordat je het naar de drukker stuurt?
Waar de vertaler hoogstwaarschijnlijk niks aan kon doen, is het houterige proza van de oorspronkelijke tekst. Ik kan geen Japans lezen, dus zeker weet ik het niet, maar die omhaal van woorden heeft de vertaler vast niet zelf bedacht. Een voorbeeld:

“Er werd op de deur geklopt. Chizuko Yorita van het redactioneel ondersteuningsteam kwam thee brengen. De gespannen sfeer in het kantoor ontging haar niet en ze liet haar gebruikelijke charmante glimlach achterwege. Ze boog gehaast, zette de theekopjes op de tafel en vertrok zo snel mogelijk.”

Tjongejonge, wat een hoop woorden om te zeggen dat de sfeer om te snijden was. Wat de lezer allang zelf had geconcludeerd uit de alinea die aan deze bovenstaande voorafging. En zo emmert het in het hele boek door. Alles wordt expliciet gemaakt, niets aan de lezer overgelaten, iedere persoon krijgt bij introductie een levensbeschrijving, elke gedachte wordt opgeschreven. Dodelijk vermoeiend.
Ik ben zeer geïnteresseerd in Japan, en in kranten in de jaren zeventig, en ook wel in monumentale vliegtuigrampen, allemaal ingrediënten die in dit boek zitten. Zo jammer dat het dan zo slecht uitpakt. De auteur schijnt in Japan helemaal binnengelopen te zijn, hij verkoopt miljoenen boeken. Onbegrijpelijk! Geef mij maar Murakami.