Lange lijnen Henk Jan Meijer, burgemeester van Zwolle

Een overzichtelijke reis door de (politieke) geschiedenis van Zwolle met veel herhaling.
De boektitel is door de verschillende bijdragers van het boek genoemd. Wellicht is het toeval maar na drie keer de kreet ‘lange lijnen’ als typering voor de manier waarop Henk Jan Meijer opereert, lijkt het gekunsteld alsof ik als lezer herinnerd moet worden aan de titel. Voor iedereen die nieuw is of al een tijdje rondloopt in Zwolle is het boek een overzichtelijke reis door de Zwolse politieke geschiedenis en het leven van de burgemeester.
Het boek ademt veel respect uit voor de geschiedenis en de ontwikkeling van de stad en de organisatie van de gemeente Zwolle en de rol die Henk Jan daarin als burgemeester heeft vervuld. Hier en daar krijg je een inkijkje in de persoon Henk Jan Meijer, maar als je hem echt wil leren kennen, kan je beter een biertje met hem gaan drinken bij een wedstrijd van PEC Zwolle.
Het boek vertelt in de 11 hoofdstukken in regenboogkleuren geïllustreerd met prachtige foto’s over hoe zijn politieke carrière begon en hoe zijn burgemeesterschap eindigt in een aantal mooie nevenfuncties en AOW. 
Bruno Bruins, minister voor Medische zorg, nodigt de lezer in het voorwoord uit om de tastbare blijk van waardering te lezen. Spaarzaam voegt de schrijfster wat weetjes en feitjes als achtergrondinformatie toe waardoor het boek de waarde van een naslagwerk krijgt. Door de veelheid aan bijdragen van anderen valt het op dat niet allen een creatieve of andere kijk op het functioneren van Henk Jan toevoegen. Begrijpelijk is dat wel, want hij is dezelfde persoon, maar in andere situaties. Het taalgebruik is prettig en toegankelijk al heb ik opgezocht wat de betekenis is van flegmatiek.

De hoofdstukken vanuit het perspectief van de hoofdpersoon zijn afgewisseld met reflecties van mensen (veel mannen) uit de bestuurlijke omgeving van Henk Jan. Wat opvalt is dat, buiten wat milde kritiek uit zijn gezin, er weinig mensen, een gedurfde bijdrage toevoegen aan het verhaal. Verder dan hier en daar een speldenprikje zoals van wethouder Ed Anker door hem als een Straffe Hendrik te beschrijven en dat zijn basisschoolvriend Jan Stolp liever niet met hem gaat zeezeilen komt het niet en maakt het boek mild. “Je hebt oprechte feedback nodig om een team te kunnen vormen” schrijft hij zelf. En klinkt als een uitnodiging die niet geaccepteerd is in het boek.

Henk Jan levert af en toe zelf wel een kritische bijdrage als hij terugkijkt op zijn colleges. 

“Als we net zoveel tijd besteden aan de Perspectiefnota als aan de discussie oer het hijsen van de regenboogvlag naar aanleiding van de Nashville-verklaring, wordt het vast een goed product.”

Maar ook de ontboezemingen over de indirecte manier van communiceren van zijn oud gemeentesecretaris en dat twee CDA wethouders elkaar niet mochten zijn interessante persoonlijke ervaringen. 

Het nawoord is van Henk Jan zelf waarin hij de totstandkoming van het boek beschrijft en refereert aan het burgermeesterschap als substantiële tijd van zijn leven, maar in de geschiedenis van de stad slechts een kort fragment. Net zoals er velen door de stationstunnel lopen als voorbijganger, ziet een enkeling het fragment van Henk Jan met zijn schapen voorbijkomen.