Oxford Library of Psychology-The Oxford Handbook of Traumatic Stress Disorders

Amerikaanse whizzkid met rammelende, akoestische
gitaar en mondharmonica, die moeiteloos van folk en blues overschakelt naar noise en hiphop en
in '94 doorbreekt met de culthit Loser. Hij wordt geboren in een buitenwijk van Los Angeles. Zijn
ouders - moeder Bibbe Hansen is actrice en voormalig Warhol Superstar, vader David Campbell is
violist, arrangeur en veelgevraagd sessiemusicus (Jackson Browne, Linda Ronstadt e.a.) - gaan
uiteen als hij nog erg jong is. Op zijn zeventiende vertrekt Beck als verveelde tiener met de
Greyhound naar New York. Daar treedt hij op in folkclubs en koffiehuizen. Een leerzame tijd,
waarin hij ook enkele malen naar Europa reist in de hoedanigheid van koerier. Daar bezoekt hij in
Duitsland zijn grootvader, de kunstenaar Al Hansen, die een grote invloed op hem heeft: 'Hij
probeert van afval kunst te maken en dat doe ik op mijn manier ook.' Na New York begint hij in Los
Angeles punkclubs onveilig te maken door tussen de optredende acts in met zijn driesnarige gitaar
het podium op te springen en al improviserend muziek te maken. Ook probeert hij
zelfgeproduceerde cassettebandjes met eigen werk te verkopen: The Banjo Story (1988) en
Golden Feelings (1993), waarvan de laatste in 1999 op cd verschijnt, maar door Beck niet als
regulier album wordt erkend. Hij trekt de aandacht van plaatselijke indie-labels als Flipside en Bong
Load en komt zo in contact met hiphopproducer Karl Stephenson. Het resultaat is het nummer
Loser, een in Stephenson's keuken op acht sporen opgenomen 'grap'. Beck debuteert in '93 met
een single op het Flipside-label, getiteld Mtv Makes Me Want To Smoke Crack, gevolgd door A
Western Harvest Field By Moonlight, een mini-album (10-inch, vinyl) in beperkte oplage. Mellow
Gold verschijnt op het gerenommeerde Geffen Records en bestendigt zijn doorbraak. Beck blijft
echter ook op kleine labels actief. Stereopathetic Soul Manure bevat materiaal uit de periode '88-
'93, terwijl One Foot In The Grave een nagenoeg geheel akoestisch album is met onder meer
covers van vooroorlogse blueszangers als Skip James en Mississippi John Hurt. Live verwart het
wonderkind zijn publiek met een ratjetoe aan stijlen ('folk/noise'), waarbij ernst en humor
moeiteloos hand in hand gaan. Ook toont hij grote minachting voor goedkoop succes: 'Ik meet
succes niet af in dollars, maar in voldoening en plezier.' Niettemin komt de grote doorbraak in de
zomer van '96 na de verschijning van Odelay, dat alom lovende kritieken en hoge verkoopcijfers
haalt. Beck werkt hierop samen met de van hun werk met de Beastie Boys bekende Dj- en
producers-duo The Dust Brothers (Mike Simpson en John King) en voegt aan zijn palet elementen
uit de funk, de soul, de wereldmuziek (India), de techno en liftmuziek toe. Clichés worden
doorgeprikt, nieuwe deuren naar de toekomst geopend. Beck en band bewijzen zich vervolgens
ook live met een lange wereldtournee, waarbij in '97 diverse grote zomerfestivals worden
aangedaan. Mutations is bedoeld als 'tussendoortje'om een oude ereschuld aan het Bongload-
label af te lossen, maar heeft zoveel kwaliteit dat Geffen zich het recht verwerft het album ook uit
te brengen. Op deze door Nigel Godrich geproduceerde plaat bepalen de pedal steel, de
mondharmonica, trombones, strijkers en een assortiment aan percussie-instrumenten (maracca's,
castagnetten, glockenspiel) het geluid. Daarnaast zijn er klavecimbel, cello, sitar en asraj (Indiase
viool), die de nummers iets tijdloos geven. Opvallend is de afwezigheid van samples. Op het zelf
geproduceerde Midnite Vultures gaat hij op de funky-toer en lijkt Prince naar de kroon te willen
steken. Beck is erg actief op compilaties die eer betonen aan grootheden uit het verleden, zoals
Gram Parsons, voormalige Moby Grape-drummer Alexander 'Skip' Spence, Hank Williams en
Mississippi John Hurt. Gastrollen zijn er o.a. op platen van Björk, Air, Marianne Faithfull en Macy
Gray. In oktober '02 begint hij met de Flaming Lips als begeleidingsgroep een Amerikaanse
tournee. Sea Change is een plaat vol melancholieke liedjes over een verloren liefde. De gekte die
zo kenmerkend is voor Becks muziek ontbreekt of is erg goed verstopt. Vader David Campbell
levert hier als arrangeur een belangrijke bijdrage. Het levert Beck een nieuw publiek op. In 2005 is
het met Guero terug naar vorm, en wel die van Odelay. Beck werkt er weer voor samen met The
Dust Brothers. De plaat vol indierock, hiphop en grooves verrast daarmee niet, maar onderscheidt
zich in positieve zin doordat Beck een veel doordachter singer/songwriter is geworden, die niet
meer ieder wild idee onvoorwaardelijk in zijn nummers stouwt.

Bron: OOR
Popencyclopedie