Wat er te redden viel

Wat er te redden viel. Door: Liese O’Halloran Schwarz.

Als je op zoek bent naar een boek dat je deze vakantie helemaal in beslag gaat nemen, een boek dat je dagen vult, lees dan Wat er te redden viel. Het leest als een thriller, een familiekroniek en expat-verhaal in één. Het speelt zich af in Bangkok én in Amerika, in de jaren ‘70 en in het heden.

We volgen grotendeels Laura, zus van Bea en Phillip. Phillip die op 8-jarige leeftijd verdwijnt en 50 jaar later weer opduikt. Wat er toen is gebeurd, wat er ondertussen wel en niet is veranderd, hoe het zo ver is kunnen komen, dat lees je hoofdstuk na hoofdstuk (vol spanning en op het puntje van je stoel).

De setting is vaak exotisch, de personages zijn veelal kleurrijk en flamboyant en toch draait het ook maar om een ‘gewone familie’. Met zijn eigen ups en downs, geheimen, worstelingen, strubbelingen. De scènes, dialogen, intriges; alles is tot in het detail uitgewerkt. Mensen die daar van houden gaan smullen!

Het boek leest als een film of spannende serie. Ik kan me voorstellen dat er gauw een verfilming volgt…

Zag dat de totale beoordeling tot nu toe 3.5 sterren is. Dat klopt wel met mijn beleving. Het onderwerp expatfamilie , verdwijning van een kind, zoektocht, zijn boeiende elementen die goed uitgewerkt een zeer lezenswaardig verhaal kunnen opleveren. Vond ik dit een echt goed boek? Natuurlijk niet, dan had ik minstens 4 sterren gegeven. Kreeg niet echt verbinding met de hoofdpersonen ten tijde van hun verblijf in Bangkok, teveel 'vertellend' terwijl ik graag 'in de hoofden' van de protagonisten zit. Ook het relatief vroeg noemen van een Thaise chauffeur bij een ogenschijnlijk onbetekenend incident was voor mij al een aanwijzing voor zijn betrokkenheid bij de verdwijning van het kind. En de misverstanden rond vechtsporten vond ik volkomen irrelevant en irritant (hoe dom kun je zijn?). Kortom, toch wel een tegenvaller.

Wat er te redden viel is een boek dat zoveel meer omvat dan de achterflap mij deed vermoeden. De individuele verhalen van alle personages maken het boek tot een geheel. Verleden en heden worden in elkaar gevlochten totdat de lezer het complete plaatje voor zich heeft.

In het begin kostte het mij enige moeite om in het boek te komen. De auteur had een beginpunt nodig en ik wat tijd om in het verhaal opgenomen te worden. Je start met Laura in het heden, en het is geen start waarbij je direct gegrepen wordt. Ik werd positief verrast dat naast Laura ook de andere gezinsleden en bediende Noi veelvuldig aan bod kwamen. Dit maakt het verhaal zoveel breder en waardevoller dan wanneer je enkel vanuit Laura had gelezen.

Liese O’Halloran Schwarz bewijst met haar schrijfstijl dat zij over bijzondere talenten beschikt. Niet alleen door de vloeiende overgangen tussen het heden en het verleden, maar ook door de filmische beschrijvingen en het bewaren van het overzicht terwijl er zoveel personages een grote rol spelen.