Zzz 2013 prentenboek van de Kinderboekenweek

Sinds de oudste op de kleuterschool zit willen we het prentenboek van het jaar als traditie kopen. In eerste instantie vond ik het minder aantrekkelijk want er staat geen letter in en er was niet echt een verhaallijn. Maar bij nader inzien is het een super leuk boek! De kleinste van 1,5 is er erg zoet mee. Op elke bladzij zoekt ze de terugkerende banaan, ook de bal, het varken en auto die veel voorkomen zijn favoriet. Ondertussen proberen we er wat dieren namen bij te brengen. De oudste van 5 telt de kabouters, maakt haar eigen verhaal en speelt de bijbehorende gratis app.Elke keer zien we nieuwe dingen die we de vorige keer gemist hebben. Op de achterkant staan nog wat leuke vragen om met de kinderen een gesprek op gang te brengen. Zeker een aanwinst in onze verzameling kinderboeken die we nog vaak gaan bekijken!

Mooie heldere en gedetailleerde tekeningen. Ik moest even wennen aan het ontbreken van tekst, maar mijn zoon van 4 vindt dit juist geweldig! Hij bedenkt steeds weer iets anders, sleept het boek overal mee naar toe en leest iedereen voor. We hebben zelfs een 'reserve' boek aangeschaft. De app is ook een groot succes!

Niet voor peuters geschikt. Zou een leeswijzer op kaft moeten staan. Lijkt me geschikt vanaf 4 a 6 jaar. Zeker niet daaronder. De mooie tekeningen maken voel ook voor peuters aantrekkelijk, maar is nog veel te spannend.

Haar werk wordt uitgegeven in onder andere Amerika, Japan, Rusland, Korea, Slovenië, Duitsland, Denemarken, Finland China, Frankrijk en Spanje… ‘En vooral die laatste vind ik leuk, want dan kan eindelijk mijn Spaanse vriendin lezen wat ik schrijf.’

De bel van het met spiegelramen beklede gebouw aan de Willem Ruyslaan doet het niet. En we staan bij de verkeerde ingang, zo blijkt wanneer Loes haar hoofd om de hoek van een deur verderop laat zien. “Hier ben ik!” Een groene trui met boothals, lichte strakke spijkerbroek en gympen gaan ons voor in de lift van het kraakpand waar Loes werkt. De stilte is groot in de loze ruimtes waar eens rijen met bureaus en archiefkasten moeten hebben gestaan. Loes deelt een kamer met twee anderen, waarvan één meisje de vriendin van haar tweelingbroer is. Hier ontstaan haar werelden op papier. Dit jaar (2013) maakt zij het prentenboek voor de Kinderboekenweek.

Wanneer hoorde je het?
Mijn uitgever was in Bologna, op de grote kinderboekenbeurs waar ze de boeken aan het buitenland verkopen, toen iemand van het CPNB op haar afstapte en zei dat ze graag wilde dat ik het zou maken. Dat was in de Kinderboekenweek vorig jaar, in 2012. Ze belde me direct op, vanaf de beurs. “Loes, we hebben echt heel groot nieuws!” Ik was heel, heel blij! Het is echt een hele grote eer. Het is de allergrootste opdracht die je kunt krijgen. Er zijn zoveel goede illustratoren. Ik had het nooit verwacht, ik kom nog maar net kijken. Ik ben nu vijf jaar bezig.

Waar haal je je inspiratie vandaan?
Van alle dingen die om me heen gebeuren. Bij Slaapkamernachtdieren weet ik nog heel goed dat ik in bed lag en dat er een mug om mij heen aan het zoemen was. Toen dacht ik ineens dat die mug helemaal geen mug is, maar een Flurrelmupper en die lijkt heel erg op een mug, daardoor raken we altijd in de war. Zo is dit boek ontstaan, want er gebeurt ’s nachts als je slaapt van alles… je haar groeit en er komen gaten in je sokken. Dat doet de Hastalapoepsa bijvoorbeeld. De Hastalapoepsa houdt heel erg veel van stinksokken, die eet hij heel graag. Hoe meer de sok stinkt, hoe meer hij ervan eet. Heel veel papa’s hebben grote gaten in hun sokken. Je kunt aan zijn tanden zien hoe oud hij is, hij krijgt er namelijk elk jaar eentje bij.

Superheldjes voor jong en oud
In haar eerste boeken zaten nog veel teksten, maar Loes werkt er steeds verder naartoe om haar verhaal zonder woorden te vertellen. Mijn laatste drie boeken zijn ook helemaal zonder woorden. In tekeningen kun je alles kwijt. Van Superheldjes tot vervelende bromvliegen, van nachtmerries tot goudgerande dromen. Laatst kreeg Loes een mailtje van een mevrouw die in het ziekenhuis lag. Dankzij het boek Superheldjes vond ze het ziekenhuisbezoek veel minder erg, want misschien behoedde dit haar juist wel voor veel ergere dingen. Dat is namelijk wat superheldjes doen. Ze bijten in je fietsband, waardoor hij lek raakt. Iets wat heel irritant is, maar waardoor je misschien niet onder de bus bent gekomen of iets anders heel vervelends hebt meegemaakt wat was gebeurd als je was gaan fietsen. De mevrouw in het ziekenhuis schreef Loes dat ze een bakje met erwtjes naast haar bed had staan. Het favoriete maal van een superheldje, ze doen wel een jaar met één erwtje.

Voor meer inspiratie & interviews, gaa= naar www.bol.com/boekenredactie