Suddenly Last Summer (1959)

Ijzersterk, psychologisch drama, naar het gelijknamige toneelstuk van Tennessee Williams (1911-1983), die tevens, samen met Gore Vidal (1925-2012), het uistekende scenario schreef. Hoewel deze eersteklas productie van Sam Spiegel, onder regie van Joseph L. Mankiewicz, zijn toneelafkomst niet verloochend, blijft het geheel een meesterlijke verfilming, die de toeschouwer meesleurt in een duistere geschiedenis. Het zijn vooral de vertolkingen van Katherine Hepburn en Elizabeth Taylor, die deze film naar een hoger plan tillen. Ze kregen dan ook beiden, zeer terecht, een Oscar-nominatie in de belangrijke categorie "beste vrouwelijke hoofdrol". Ze wonnen het zeer gewilde beeldje overigens beiden niet! De vertolking van de geplaagde Montgomery Clift (1920-1966) steekt er ietwat flets bij af, maar kan zondermeer door de beugel. Naar verluidt kreeg de onzekere Montgomery Clift het zwaar te verduren op de filmset, door toedoen van Sam Spiegel en Joseph L. Mankiewicz. Katherine Hepburn (1907-2003), die altijd al haar mannetje stond in Hollywood, was hierover zo boos dat ze na de laatste opnamen beiden heren eens flink en luidruchtig de les las! Schitterend en perfect passende zwart/wit fotografie van de Britse cameraman Jack Hildyard. Het grootste gedeelte van deze Amerikaanse productie werd opgenomen in de Britse Shepperton Studio's. Zelfs de mysterieus vormgegeven jungle-tuin werd helemaal nagebouwd in deze studio door production designer Oliver Messell, die de exotische plantenwereld liet overvliegen vanuit New Orleans, waar het verhaal zich afspeelt. Oliver Messell kreeg tevens nog, samen met William Kellner en Scott Slimon, een Oscar-nominatie in de categorie "beste art direction/set decoration in zwart/wit". Ook deze nominatie werd uiteindelijk niet binnengehaald. De uitstekende muzikale score werd geschreven door Malcolm Arnold en Buxton Orr. Deze film was zijn tijd ver vooruit door taboes aan de oppervlakte te brengen, die Hollywood misschien wel wilde doorbreken, maar overduidelijk nog niet mocht. Toch kreeg men dispensatie van het Breen Office, om de homoseksuele geaardheid van Sebastian, het karakter dat gedurende het hele verhaal als een geest over de film waart, in het scenario te verwerken, zolang het niet openlijk getoond werd. De scènes in het theehuis van de jungle-tuin en de inhoud van sommige dialogen laten echter aan duidelijkheid niets te wensen over. Deze prachtige Hollywoodklassieker is, mede door de gewaagde onderwerpen, die men omzichtig aansnijdt, een meer dan ongewone kijkervaring!