Particular Sadness Of Lemon Cake The heartwarming Richard and Judy Book Club favourite

Geschreven bij The Particular Sadness of Lemon Cake

Het boek trok me vanwege het verhaal op de achterkant, de gave van Rose, het herkennen van emoties in het eten van de maker.
Rose leert haar gave kennen tijdens het proeven van de citroen-chocoladetaart van haar moeder, waar verborgen emoties van haar moeder inzitten. Tijdens het avondeten proeft ze het weer, en zo leert ze de innerlijke gevoelswereld van haar moeder kennen, die haar moeder niet uit en of erkent. Een heel bijzondere gave dus. later in het boek blijkt ook dat Rose veel eten kan analyseren van waar bepaalde ingredienten vandaan komen. Een paar mensen weten van haar gave, lang niet iedereen.

Het belangrijkste is dat ze via de gevoelens uit het eten dingen te weten komt die je niet zomaar hoort of kunt weten van een persoon. Hierdoor loopt Rose het risico teveel te weten te komen over de personen van wie ze houdt. Het zorgt ervoor dat Rose het moeilijk vindt om te eten en ervan te genieten. Het liefst eet ze dan ook voorverpakte snacks.

Je wilt als lezen graag verder lezen om te zien waar deze gave vandaan komt en hoe het onder controle gehouden kan worden. Het verhaal neemt je mee door ouderlijke relatie, ouder-kind-relaties, relaties tussen broer en zus, en tiener-relaties, met alle drama en vreugde die deze relaties inhouden. Ondanks dat dat je interesse enigszins wekt, blijven er aan het eind van het verhaal veel vragen onbeantwoord. De personages hebben gaten in hun levensgeschiedenis, maar ook bepaalde gedrag wordt niet uitgelicht in het boek. De gave speelt wel een rol in het boek, maar toch wordt het niet echt belangrijk genoeg gevonden en groter benoemd. Het wordt bijna neergezet als een klein stukje van het verhaal, terwijl de titel iets anders suggereert. Bepaalde gebeurtenissen verliezen in het verhaal hun belangrijkheid, worden neergezet als een normaal gebeuren. Ze worden zowat genegeerd in het verhaal alsof het allemaal wel goed komt. Er komen dan ook tijdsprongen voor in het verhaal, terwijl je juist wil weten hoe het daarna verder gaat met het gezin, en hoe ze daarmee omgaan.

Toch blijft het verhaal wel leuk genoeg om eens te lezen. Het is een gevoelig verhaal over mensen die niet in staat zijn hun gevoel te uiten op normale manieren en hoe mensen toch allemaal hun eigen geheimen hebben. Het kleine meisje wordt groot in het boek en vindt haar weg door het leven met haar gave op haar manier. Het is mooi om te lezen hoe ze haar ongemakkelijk leven met eten, toch kan ombuigen naar iets positiefs. Daarnaast is de hoofdpersoon heel vergevingsgezind naar haar naasten, van wie ze veel leert door iets wat door hen gemaakt is te eten. Ze kan dingen accepteren op een volwassen manier.