Wie ik gisteren was

Ik ben echt ontzettend onder de indruk van dit boek! Pamela Sharon weet heel goed neer te zetten hoe het is om chronisch ziek te zijn, en vermijd ook nog eens alle cliché’s. Het is fijn om een divers personage te hebben, waar het verhaal niet gaat over haar ziekte, maar over haar leven met alles wat erbij hoort. De game Evol is echt geweldig bedacht, ik zou er zo verslaafd aan kunnen raken en wilde de hele tijd zo graag weten hoe het verder ging... en naast een geweldige mooie schrijfstijl zijn er ook hele goede plot twists die ik niet aan zag komen. De personages zitten goed in elkaar, je gaat intens met iedereen meeleven. Kortom, een ontzettend goed geschreven, origineel verhaal met belangrijke thema’s.

Al maanden was ik aan het wachten op dit boek. En dan nu was het er, het nieuwe boek van Pamela Sharon! Wie ik gisteren was is een young adult boek waarin Yara het hoofdpersonage is. Yara heeft CVS, maar probeert nog wat van haar leven te maken. Als haar broertje de nieuwe app Evol noemt, is Yara nieuwsgierig en installeert ze de app. Daarna is haar leven nooit meer hetzelfde.

Wanneer Yara zich in Evol City bevindt, kan eigenlijk alles. Ze ontmoet daar Amir. Amir is in haar ogen de ideale jongen. Samen hebben ze een missie in het spel. Maar Amir helpt Yara niet de hele tijd. Ze moet zelf ook dingen oplossen. Niet alleen Amir is in Evol City, ook ontmoet Yara een (gestoorde) arts. Door de opmaak van het boek is het duidelijk wat zich afspeelt in Evol City en wat zich afspeelt in de echte wereld. Yara raakt soms een beetje in de war en haalt het wat door elkaar. Gelukkig helpen haar broer en zus haar een handje.

In het boek is niet alleen aandacht voor het spel, maar ook heel veel aandacht voor haar ziekte. Voor mij werd heel duidelijk wat het chronisch vermoeidheid syndroom met je doet. Juist door hoe Pamela Sharon dit omschrijft en verwerkt in Yara. Mooi om te zien dat iedereen in de familie er anders mee omgaat en anders op reageert.

Als je het andere boek van Pamela Sharon hebt gelezen, De geur van groen – Pamela Sharon, dan zul je een aantal subtiele verwijzingen kunnen waarderen. Leuk vond ik ook dat er subtiele verwijzingen in zitten naar Pamela zelf. Mocht je het boek, Wie ik gisteren was, gelezen hebben en geen idee hebben waar ik het over heb, ik help je. Stuur me maar een bericht.

Wie ik gisteren was is een fijne, vlot lezende young adult. Een vleugje scifi, maar ook artificial intelligence. Ik heb dit boek in een dag uitgelezen, ik kon niet meer stoppen met lezen. Aanrader!

Yara is zeventien jaar als ze de diagnose CVS, oftewel chronischevermoeidheidssyndroom krijgt. Als afleiding raad haar broer haar aan om een nieuw spel te spelen, Evol. Evol blijkt een zeer realistisch spel te zijn: Yara’s personage zier eruit als een mini versie van zichzelf en om te communiceren met de personages in het spel, moet je gewoon praten. In het begin van het spel ontmoet Yara Amir en samen proberen ze de mysteries van het spel op te lossen. Ze speelt het spel wel heel vaak en hoewel ze weet dat hij niet echt is, verlangt Yara steeds meer naar Amir.

Yara heeft CVS, dit zorgt ervoor dat ze op een dag maar weinig energie heeft. Het heeft een grote impact op haar leven, ze kan niet meer volledige dagen naar school, ze moet voor alles wat ze doet uitrekenen of ze er wel genoeg energie voor heeft en het belangrijkste ze moet het leren accepteren. De symptomen, de adviezen, hoe Yara ermee omgaat, alles is zo realistisch beschreven. Dit geeft duidelijk aan dat de auteur weet waarover ze het heeft en het zorgt ervoor dat deze nog onbekende aandoening de aandacht krijgt die het verdiend.

Ondanks haar aandoening, komt Yara niet over als een persoon die over alles een drama maakt, alleen maar medelijden wilt opwekken, integendeel, Yara bewijst dat, ondanks haar aandoening, ze een zo normaal mogelijk leven wilt hebben. Ze wilt naar school blijven gaan, ze wilt niet dat mensen haar zien als ziek. Ze is een sterk opgebouwd personage met een menselijk karakter.

Het spel dat Yara speel, Evol wordt ook geweldig beschreven. Je kan als lezer al voorstellen om zelf door Evol Stad rond te lopen. De personages in het spel reageren op wat Yara zegt en ze leren van de spelers om betere antwoorden te kunnen geven, het zijn kunstmatige intelligentie.
Ook heeft, zoals veel games tegenwoordig, Evol uitbreidingen. Deze uitbreidingen zijn natuurlijk niet gratis. Yara koopt een uitbreiding waarmee ze met Amir kan chatten, wat haar nog meer naar Evol doet verlangen.
Het spel wordt dus niet alleen goed beschreven, het geeft ook een aantal aspecten weer van waar technologie tegenwoordig toe in staat is.

Een groot deel van het verhaal speelt zich af in Evol Stad, maar het is duidelijk weergegeven wanneer het gaat over de echte wereld en wanneer het gaat over Evol. Vlak boven het deel dat gaat over Evol staat een icoontje dat dit weergeeft en de tekst is schuingedrukt. Er kan dus zeker geen verwarring ontstaan als lezer waar Yara zich op dat moment bevindt.

Terwijl Yara met haar diagnose probeert te leven, krijgt ze veel steun van familie en vrienden. Al deze personages zijn zo goed uitgewerkt en echt uniek. Finn bijvoorbeeld is iemand die zich weinig aantrekt van wat andere van hem denken. Hij heeft een aparte kledingstijl, waarbij hij altijd wel een muts of hoed draagt. Het is eens leuk om een boek te lezen waar niet elke personage wordt beschreven als mooi en de laatste modetrends volgend.

Wie ik gisten was is een prachtig boek. Het zorgt ervoor dat Yara’s aandoeningen de aandacht krijgen die ze verdienen en het geeft weer waar technologie tegenwoordig toe in staat is. De personages zijn geweldig uitgewerkt en uniek. Ik kijk zeker uit naar meer boeken van deze auteur.

Wie ik gisteren was van Pamela Sharon moet ik haast wel beschrijven als een meesterwerk. De opzet van het boek is best wel geniaal: een contemporary verhaal met een sterk futuristisch (en erg realistisch) concept. Als lezer leef je echt mee met Yara. Je voelt wat zij voelt en leert haar naarmate het verhaal vordert steeds wat beter kennen. Steeds weer ontdek je dingen over Yara, random feitjes, heftige gebeurtenissen uit haar leven, ... De diversiteit in dit boek (de CVS van Yara, de culturele diversiteit,...) zijn erg subtiel en tegelijkertijd op een fijne, spontane manier aanwezig. Vooral het ziektebeeld van Yara is erg realistisch en nuchter neergezet. Er wordt geen dromerige schets weergegeven van CVS, maar de harde realiteit, de ups en downs in de ziekte en hoe Yara zich daar precies bij voelt.
En ook de overige personages zijn zo goed uitgewerkt. Ze zijn allemaal erg divers, hebben hun eigen willetje en brengen echt een meerwaarde aan het verhaal. Ze zijn er niet enkel om het hoofdpersonage te steunen maar hebben hun eigen, unieke verhaal.
En als laatste: DAT EINDE, GOD. Blijkbaar is dit een stand-alone maar bij deze open ik graag officieel een petitie voor meer!
Samengevat: ik ben fan, ik hou van dit, ik wil meer.

Voor het lezen:
Ik heb niet echt bepaalde verwachtingen van dit boek. Ik lees dit boek met de @ileesclub op instagram. Daar lezen we eigenlijk altijd wel boeken die me heel erg aanspreken en die ik leuk vindt, dus ik verwacht dat ze ook nu vast weer een goede keuze gemaakt hebben.
De cover ziet er in ieder geval uitnodigend uit en na het lezen van de tekst op de achterzijde wil ik graag direct beginnen met lezen.

Tijdens het lezen:
Ik zit gelijk lekker in het boek, de schrijfstijl is modern, krachtig en vlot en het boek leest heerlijk weg.

Conclusie:
Het verhaal leest heerlijk weg, en je verdwijnt snel totaal in het leven en de leefwereld van Yara. Het is enorm aangrijpend wat Yara mee maakt en moet verwerken. Want wie van pas zeventien jaar, wil nu chronisch ziek zijn en een ander leven moeten leiden als haar omgeving, vrienden en klasgenootjes.
Yara sluit zich hierdoor af van de buitenwereld en zoekt haar toevlucht in het hyperrealistische spel Evol. Hierin is ze niet ziek en kan ze doen en laten wat ze wilt.
De schrijfstijl van Pamela is vlot, modern en krachtig. Ze weet het personage Yara echt enorm goed te beschrijven waardoor dat je je helemaal kan identificeren met Yara. Hierdoor krijg je een goed idee wat de struggles van deze chronische ziekte voor haar lichamelijk en geestelijk doen. Je kan hieruit goed opmaken dat Pamela onderzoek gedaan heeft op verschillende manieren naar deze chronische aandoening en je hierdoor een goed realistisch beeld krijgt. Ik heb meerdere keren met tranen in mijn ogen gezeten tijdens het lezen van het boek.
De manier hoe Pamela het verhaal weet te switchen tussen het echte leven en het virtuele leven van Yara doet ze enorm goed en verstoord het verhaal niet. Ik vind dat het elkaar goed aanvult. Het zijn op deze manier echt 2 verhalen/levens die samen 1 vormen.
Pamela schrijft met passie, emotie en de nodige humor, waardoor het boek leuk en boeiend blijft om door te blijven lezen. Ik heb het boek dan ook in 1 dag uitgelezen. Dus dat zegt genoeg toch!

Als Yara de diagnose CVS – chronischevermoeidheidssyndroom – krijgt, weigert ze zich daarbij neer te leggen. Ze is zeventien jaar en wil alles behalve ziek zijn. Haar familie probeert haar zo goed als ze kunnen te helpen maar Yara laat niemand toe. Al snel verliest ze zichzelf in het nieuwe hyperrealistische spel Evol. In deze wereld is ze niet ziek en kan ze zijn wie ze wil zijn.
Maar naar de realiteit terug keren wordt steeds erger vooral als ze in de game de knappe Amir ontmoet.

“Maar slecht nieuws is altijd nog beter dan helemaal geen nieuws. Nu weet ik in elk geval echt wat er aan de hand is. Nu kan ik stoppen met zoeken naar het waarom, en op een vreemde manier voel ik me opgelucht.”

Wie ik gisteren was heeft mijn tijdens het lezen gemengde gevoelens gegeven. Waar ik, aangezien ik zelfs chronische vermoeidheid heb, me goed kon inleven in de situatie en de gevoelens van hoofdpersonage Yara en zelfs nog heel nuttige tips in het boek heb kunnen vinden voor mezelf en ook over het accepteren van je ziekte vond ik sommige dingen in het boek helaas iets minder.

Pamela heeft Yara op een geweldige manier beschreven waardoor je tot leven komt en ook als je geen chronische ziekte hebt je zeker zult kunnen meeleven met haar struggles door haar ziekte. Daarnaast is haar ziekte zo goed beschreven, je kunt zien hoeveel moeite Pamela heeft gedaan om een realistisch beeld te geven van CVS en wat dit inhoudt voor de personen die ermee te maken krijgen. Ik heb meerdere keren met tranen in mijn ogen gezeten omdat ik mezelf zo goed kon voorstellen hoe Yara zich voelde.

Dan moet ik toch ook even melden wat ik wat minder vond aan het boek. Ik vond het heel jammer hoe groot het spel uiteindelijk werd gemaakt. Ik snapte al vrij snel het doel van het spel niet precies en vond het jammer dat het zo’n prominente rol kreeg in het boek alsof alleen de ziekte van Yara niet genoeg was voor het boek. Ik had het leuk gevonden om meer Yara haar gevoelens hierin te zien in plaats van dat je haast zelf in het spel bent.
Begrijp me niet verkeerd het spel op zich van leuk, maar het leek haast alsof twee boeken in één waren gestopt. Ik denk dat het gewoon net teveel was en het spel de aandacht van Yara haar ziekte en gevoelens weg haalde.

Toch leest dit boek ontzettend fijn! Pamela Sharon haar schrijfstijl is echt geweldig en ze schrijft vol emotie en met af en toe de nodige humor om het boek toch luchtig genoeg te houden om lekker te kunnen blijven lezen. Ik heb er zeker van genoten maar zoals hierboven genoemd had ik liever iets meer over Yara’s leven willen lezen in plaats van over het spel.

Pamela Sharon is leesspecialist en leerkracht op een internationale basisschool. Ze is gek op schrijven, retro jurkjes, musicals, K-drama en chai latte.Ze werd met haar debuut De geur van groen genomineerd voor de Jonge Jury 2020 en het Beste Boek voor Jongeren 2020.

Net zoals bij Pamela haar eerste boek, heb ik enorm genoten van dit boek!
De wereldopbouw en het feit dat je de ‘normale’ wereld hebt maar ook Evol, is zo’n leuk concept!
Ook krijgt dit boek pluspunten voor het verwerken van een chronische ziekte, namelijk CVS. Dit is volgens mij nooit makkelijk om luchtig in een boek te verwerken maar Pamela slaagt hier helemaal in!
4,5/5!

Als Yara de diagnose CVS krijgt, weigert ze zich daar zomaar bij neer te leggen. Ze duwt iedereen weg en verliest zichzelf in het online spel Evol. In die wereld kan ze zijn wie ze wil zijn. Ze ontmoet er Amir en wordt zelfs verliefd op hem. Het spel wordt een erge verslaving waardoor ze alle zin voor realiteit verliest, ook het besef dat ze ziek is. Ze weigert te luisteren naar de signalen die haar lichaam uitschreeuwt en belandt hierdoor zelfs in het ziekenhuis. Uiteindelijk slagen haar vrienden en familie, maar vooral Finn, er in haar terug in het “nu” te leren leven.

Ik vond dit boek echt super om te lezen, vooral de stukken die zich afspelen in de realiteit. De stukjes die zich afspelen in de virtuele wereld Evol konden mij iets minder boeien, omdat ik het verhaal in die passages nogal verwarrend vond.

Yara krijgt de diagnose CVS en weigert zich daar bij neer te leggen. Ze negeert alle signalen die haar lichaam uitschreeuwt en verliest zichzelf in haar spel Evol. Daar ontmoet ze Amir (een fictief personage in Evol) en hoe langer ze daar vertoeft hoe meer Amir over haar lijkt te weten: haar echte naam, hoe ze eruit ziet,…

Het doet je stil staan bij wat je zelf allemaal online zet en dat alles door iedereen gebruikt kan worden. Persoonlijk sta ik daar eigenlijk ook te weinig bij stil. Het is een vieze gedachte dat gelijk wie je persoonlijke gegevens en verhaal kan gebruiken voor gelijk welke doeleinden.

In het boek leer je ook op een hele onverbloemde manier wat CVS precies inhoudt. Ook hier zijn mijn ogen open gegaan. Ik wist bijvoorbeeld niet dat er zoveel pijn bij gemoeid kwam. Een verschrikkelijke ziekte en zeker als het toeslaat als je amper 17 jaar bent, zoals bij Yara.

De andere personages, haar familie en vrienden zijn allemaal goed uitgebouwd en hebben hun eigen verhaallijn. Je vindt ook heel veel diversiteit terug in dit boek.

Eneuh … die epiloog! En WAT was dat op dat laatste blad?!
Komt hier een vervolg van?? Als dat het geval is zal ik hem alvast heel graag lezen!

Als aan Yara wordt verteld wat er met haar aan de hand is, wil ze het liefst doen alsof ze dat niet heeft gehoord. Niemand wil tenslotte te horen krijgen dat hij of zij een chronische ziekte heeft. In Yara’s geval is dat CVS (chronisch vermoeidheidssyndroom). Een ziekte waardoor ze weinig energie heeft, snel moe is en altijd pijn heeft.

Yara wil niets weten van haar ziekte, of de hulp die haar familie biedt, en vlucht in het populaire spel Evol. In die wereld is ze niet ziek en ontmoet ze de knappe Amir. Terwijl Yara zich verliest in de virtuele mysteries van Evol Stad, ontmoet ze ook iemand in haar echte leven. En Finn wil juist buiten het spel tijd met haar doorbrengen.

“ ‘Yara, we begrijpen dat je er misschien nu niet over wilt praten, maar weet dat je altijd bij ons terechtkunt. Je hoeft dit niet alleen te doen.’
Alleen is goed. Sommige stappen moet je alleen nemen, omdat dat de enige manier is om erachter te komen waar je naartoe moet en wie je daarvoor moet zijn, ....” Pamela Sharon

Terwijl iedereen zich zorgen maakt om haar gezondheid, zal Yara moeten kiezen. Blijft ze zich verstoppen in het spel? Of is ze klaar om de realiteit tegemoet te treden?

Wie ik gisteren was van Pamela Sharon is een young adult boek waarin een realistische verhaallijn over een chronische ziekte, wordt gecombineerd met een sci-fi-achtige verhaallijn over een slimme, zelflerende virtuele wereld.

Het spel Evol is goed neergezet en ik denk dat menig game liefhebber zich daar graag in zou verliezen. Het is dan ook niet moeilijk om je voor te stellen dat Yara daarin wegvlucht, zeker niet wanneer ze meer betrokken raakt bij een personage in het spel. Pamela Sharon geeft ook iets duisters mee aan deze game. Hierdoor moet Yara niet alleen de realiteit, maar ook de schimmige kant van het spel onder ogen leren zien.

Alhoewel iedereen met een chronische ziekte de situatie anders zal beleven, zullen de meesten de grote lijnen van het verhaal waarschijnlijk wel herkennen. Pamela Sharon blijft weg bij groots en dramatisch, maar probeert juist een reële weergave van het verwerkings-, en acceptatieproces neer te zetten. Hierdoor komt het verhaal op momenten echt behoorlijk binnen.

Wie ik gisteren was laat op integere wijze zien wat het hebben van een chronische ziekte betekent voor Yara en haar omgeving. Dat het niet alleen haar treft, maar ook de mensen die om haar geven. Dat iedereen dit op zijn eigen manier een plek geeft, en dat niet iedereen dat evengoed kan. Yara verliest vrienden, maar ze behoudt de mensen die samen met haar willen onderzoeken wat er nog wel kan.

In Wie ik gisteren was van Pamela Sharon vormen een slim spel, een chronische ziekte, fijne vrienden en een warme familie de ingrediënten van een mooi young adult verhaal. Dit boek krijgt 4 sterren van mij.

Deze recensie schreef ik voor, en is terug te vinden op, de blog In de Boekenkast: https://indeboekenkast.com.